Erich Heckel in Vlaanderen

Als een van de medestichters van de Kunstenaarsvereniging Brücke is Erich Heckel (1883-1970) een van de belangrijkste hoofdfiguren van het Duits expressionisme. Geïnspireerd door Van Gogh, Gauguin en Munch ontwikkelen Heckel, Kirchner en Schmidt-Rottluff vanaf 1905 een gemeenschappelijke beeldtaal van felle kleuren en alles behalve gestileerde maar hoekige vormen, die uitdrukking geeft aan hun vrije levensstijl en grote vitaliteit. Hun revolutionaire kunst zal niet alleen de toon zetten voor de ontwikkeling van de Duitse schilderkunst aan het begin van de 20^ste eeuw, maar ook ver daarbuiten.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog leert Heckel Vlaanderen kennen. Als verpleger voor het Rode Kruis reist hij naar Gent, Roeselare en Oostende. In de hospitaaltrein bevinden zich nog meer schilders en schrijvers en het noodhospitaal in het station van Oostende groeit uit tot een ware kunstenaarskolonie. Heckel leert er James Ensor kennen en ontwikkelt een bijzondere vriendschap met zijn medeverpleger, de jonge dichter Ernst Morwitz, wiens literaire wereld een belangrijke invloed heeft op zijn plastisch werk.

Tussen hun wisselende verplichtingen door hebben Heckel en zijn korpsgenoten voldoende tijd om zich aan hun kunst te wijden. Als tekenaar maakt Heckel deze periode talrijke schetsen van de plaatsen waar hij komt en de mensen die hij observeert. Als schilder is hij vooral onder de indruk van het landschap en de zee, met hun bijzondere wolkenformaties. Zijn typisch Vlaamse landschappen zijn romantisch en expressief, spiritueel en tastbaar, nostalgisch en in deze moeilijke tijden vooral hoopgevend.

Het MSK bezit een klein maar fijn ensemble Duits expressionisme, waaronder een zicht op Brugge van Heckel uit 1917. Met deze monografische tentoonstelling belicht het MSK een minder gekende maar coherente en zeer herkenbare periode van deze toonaangevende kunstenaar. Tegelijk besteedt ze binnen de historische context aandacht aan het ontstaan en de evolutie van zijn werk.