Mensen en rompen, ca. 1929

Op het einde van de jaren 1920 verliet Frits Van den Berghe zijn zuiver expressionistische stijl voor een door het surrealisme en de écriture automatique van Max Ernst geïnspireerde beeldtaal. Ook vroeger al had Van den Berghe een passie voor het microscopische onderzoek. Dit doordringen tot de microstructuur van de materie was eveneens bepalend voor de stijl van zijn late werken. Mensen en rompen toont een bizarre wereld waarin gedrochten en menselijke lichaamsdelen organisch uit de verfmaterie groeien. De droom is een nachtmerrie geworden waarin onbewuste krachten als dreigende monsters opdoemen. Het schilderij illustreert Van den Berghes toenemende pessimistische kijk op het menselijk bestaan.