Joods jongetje (Bambino ebreo), ca. 1892 - 1894

Medardo Rosso brengt zijn carrière grotendeels door in Parijs, waar hij zich naast Auguste Rodin tot een van de meest authentieke vertegenwoordigers van de beeldhouwkunst ontwikkelt. Meer dan gelijk welk ander beeld verwerkt Rosso de voorstelling van het Joodse jongetje steeds opnieuw. Regelmatig schenkt hij een exemplaar aan zijn vrienden, in dit geval aan mevrouw Chabrier, waarschijnlijk de echtgenote van componist Emmanuel Chabrier met wie Rosso contact onderhoudt. Over de identiteit van dit somber ogende kind is niets gekend. Met zijn neergeslagen ogen lijkt het over iets te piekeren. De kinderjaren worden steeds gezien als een onbekommerde tijd, maar deze gaat even goed gepaard met universele emoties van verdriet, eenzaamheid en gemis.