De jongleur, 1923

De jongleur vormt het hoogtepunt van Oscar Jespers’ persoonlijke verwerking van het kubisme. Massiviteit en speelsheid komen hier tot een volstrekte harmonie. Met zijn cilindrische vormen leunt het beeld eerder aan bij het ‘tubisme’ van Léger dan bij het analytische kubisme van Braque en Picasso. De benen en de romp bestaan uit licht afgeronde volumes die slechts doorbroken worden door de massieve band van de ceintuur. Ook de fysionomie van de jongleur is sterk geabstraheerd. De vage suggestie van een gezicht met neus en oog ligt half verscholen achter de hand en de jongleerbal. Uniek in Jespers’ werk is het gebruik van polychromie. Het harmonische samengaan van matte, verzadigde kleuren versterkt de dynamiek en doorbreekt het monolithische karakter van de sculptuur. Evenals vele andere moderne kunstenaars was Jespers gefascineerd door ‘circusartiesten’ als equilibristen, trapezisten en jongleurs omdat ze, zoals het ‘echte’ kunstenaars betaamt, niet gebonden zijn aan de wetten van de natuur en zich probleemloos aan de zwaartekracht kunnen onttrekken. Zelf noemde hij dit beeld een ‘evenwichtmaker’. Een subtiele verwijzing naar de activiteit van de kunstenaar zelf, die in zijn werk ook op zoek is naar harmonie en evenwicht. En voor een beeldhouwer is dit niet alleen om esthetische redenen maar ook om redenen van stabiliteit.